Pijn

Niemand kiest ervoor om te leven met pijn. Het menselijk brein heeft daar al snel allerlei foefjes voor ontwikkeld om pijnlijkheden te voorkomen of te negeren. Dat is een heel mooi mechanisme, en soms ook broodnodig.

Alleen is het jammer dat we dit meestal niet herkennen als een tijdelijk survival modus, een afweermechanisme tegen pijn en zijn gaan geloven dat we in deze staat werkelijk zijn wie we zijn.

Achter deze beschermlaag wacht nog steeds het mooie pure raakbare wezen dat we ooit waren. Dat is gelukkig niet weg, het is alleen vaak niet meer zo makkelijk toegankelijk. En dat wezen wil geleefd worden.

Dat maakt zich kenbaar op allerlei manieren. Vaak niet direct herkenbaar. Je voelt vooral de afgesnedenheid ervan. Bijvoorbeeld door het ervaren van: 

  • onverklaarbare vermoeidheid,
  • neerslachtigheid
  • oppervlakkigheid
  • je niet echt gelukkig voelen
  • weinig enthousiasme
  • onzekerheid
  • boosheid
  • etc. 

En dit blijft over het algemeen niet zonder gevolgen voor je dagelijkse leven. Ook je omgeving reageert hier vaak weer op. 

Je humeur wordt er meestal niet beter van, je kunt moeite krijgen met het leggen of onderhouden van contacten, het gevoel krijgen dat niemand jou begrijpt of rekening met je houdt, vastlopen in je (liefdes)relatie(s) en op je werk, etc.

Verandering

En dan komt het moment waarop je besluit dat je dit anders wilt!

Er zijn natuurlijk momenten waarop we weer helemaal voelen hoe heerlijk het leven kan zijn als alles helemaal stroomt. Als je verliefd bent bijvoorbeeld. Of net een succes hebt behaald. Tijdens de vakantie of soms gewoon omdat de zon schijnt. 

Zo kan het dus ook!

Logisch dat we dat gevoel vast willen houden!

En waarom lukt het ons dan niet? En waarom lijkt het de buurman dan wel te lukken?

Vaak gaan we onszelf dan eens even goed kritisch onder de loep nemen.

Daar valt heel wat aan te verbeteren, zo vinden we dan.

Werk aan de winkel!

Een paar kilo eraf, vroeger naar bed, minder drinken, meer bewegen, beter betaalde baan, liefst leuker werk ook, een andere leefomgeving, andere vrienden, een leukere partner...

Hoe dan ook:

Jij moet veranderen, verbeteren!

Je omgeving moet veranderen, verbeteren!

Je leven moet veranderen, verbeteren!

En dan komt vast alles goed...

Dan kun je eindelijk gelukkig zijn...

Deze overtuiging is volgens mij de kern van het menselijk lijden!

Bewustwording.

Meestal kom je er al snel na het nemen van dit besluit achter dat het zo niet werkt. Het is een mythe dat alles blijvend beter wordt nadat het is veranderd.

Een teleurstelling? In eerste instantie misschien wel. Hard werken aan iets geeft namelijk ook het gevoel dat we iets van controle kunnen uitoefenen op onze omstandigheden.

Maar het goede nieuws is:

Er hoeft niets veranderd te worden.

(ook jij niet!)

Er hoeft niets verbeterd te worden.

(ook jij niet!)

Alles is perfect zoals het is! Hier en nu.

Noch jij, noch je leven is een verbeterproject.

De ommezwaai zit hem erin dat je de weg terug gaat vinden naar je essentie, de kern van wie je werkelijk bent. En dat je daar naar gaat kijken, met liefdevolle aandacht. Met je volle bewustzijn.

En dan kun je langzaam gaan 'ont'-wikkelen.

Jezelf ontdoen van de maskers, de kluwen, de pantsers, de ideeën en overtuigingen die ooit dienstbaar waren om je te beschermen tegen pijn maar die je er uiteindelijk ook van weerhouden om te leven vanuit wie je werkelijk bent. Vanuit je wezen, je ziel! Met alle vreugde en passie die daarbij komt.

In de praktijk komt het er meer op neer dingen los te laten en af te leren dan dat je dingen aanleert. Dit is een prachtig proces, een onomkeerbaar groeiproces.

Een proces dat doorwerkt op alle lagen van je bestaan.